Μεταδιδακτορικές Έρευνες

       Η μετα-διδακτορική έρευνα, υπό την επίβλεψη της Επίκουρου καθηγήτριας Σίας Αναγνωστοπούλου, θα περάσει από ενδεικτικές πρακτικές της ευρωπαϊκής ελίτ -όπως τις παγκόσμιες Αποικιακές Εκθέσεις που αναδείκνυαν την πρωτοπορία των Δυτικών απέναντι στο "αντίθετο μέγεθός" τους- για να καταλήξει στην αντανάκλαση των ιδεολογιών τους στην Ελλάδα. Για τον ελληνικό λόγιο κόσμο, αναθρεμμένο στο κλίμα των Μεγάλων Ιδεών του ύστερου 19ου αιώνα, η αποικιοκρατική προοπτική δεν αποτελούσε «αμάρτημα». Έτσι, πριν από την Τρίτη Διεθνή ακόμα και σοσιαλίζοντα στοιχεία σαν τον Γιαννιό και τον Σκληρό είχαν ταχθεί με την ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας, ο καθηγητής Άμαντος έγραφε πως η «Ελλάδα έπρεπε σήμερον να κατέχη την αυτοκρατορικήν θέσιν της Αγγλίας» και ο λοχαγός Μπουλαλάς θεωρούσε άξια μίμησης την αγγλική πολιτική, η οποία, έχοντας κατορθώσει «να κρατή τόσα εκατομμύρια υποδούλους, όλους ευχαριστημένους, δεν ήταν δυνατόν να μην προκαλέση και το δικό μας θαυμασμό». Ανάλογα, ο επιχειρηματικός κόσμος παραδεχόταν το 1921 πως η εκστρατεία αποτελούσε «μέγα αγώνα και επί άλλου πεδίου, του οικονομικού», και ο οικονομικός σύμβουλος του Βενιζέλου μετά τα Μικρασιατικά έγραφε, παραμονές της εκστρατείας, πως έπρεπε το γρηγορότερο οι Έλληνες να γίνουν «παντοκράτορες» στη Σμύρνη, στη θέση των Ολλανδών με τα ατμόπλοιά τους, των Άγγλων με τους σιδηροδρόμους τους, των Γάλλων με τις τράπεζές τους. Εντούτοις, οι λόγοι της υπερπόντιας εκστρατείας περιορίστηκαν έκτοτε στο ιστορικο-πολιτισμικό επιχείρημα, στην «Ελληνικωτάτη Μικρά Ασία» και στα «εκατομμύρια σκλαβωμένους αδελφούς που στενάζουν» όπως έγραφε ο Ξενόπουλος —δεδομένου και ότι το τραγικό αποτέλεσμα της αστικής πολιτικής εγκλώβισε την πολυπλοκότητα της φύσης του εγχειρήματος στη λέξη «καταστροφή» με όλες τις μονόπλευρες συνδηλώσεις της. Έτσι, σε μια εκστρατεία που ο διάδοχος Γεώργιος είχε χαρακτηρίσει «αποικιακό πόλεμο», και  φιλοβασιλική εφημερίδα του 1921 είχε καταγγείλει πως επιθυμούσαν «αι ιμπεριαλιστικαί ουτοπίαι μιας τάξεως, ήτις εξαρτά τα συμφέροντά της εκ της μεγεθύνσεως του κράτους», λόγιοι και πολιτικοί συνέχισαν να αρνούνται τον οικονομικό παράγοντα: υπουργός Εξωτερικών του ύστερου 20ού αιώνα επαναλάμβανε πως «δεν ήταν αποικιακός πόλεμος - ήταν απελευθερωτικός»...